မယ္ၿခံဳ နဲ ့ မယ္ပံု

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ရြာတစ္ရြာမွာ မယ္ၿခံဳ နဲ ့ မယ္ပံု ဆို  တဲ့ မိန္းမပ်ိဳ ႏွစ္ေယာက္ ရွိသတဲ့ ။ မယ္ၿခံဳ ဟာ လွပေခ်ာေမာၿပီး မယ္ပံုေလးကေတာ့ ရုပ္ဆိုးဆိုးေလးတဲ့ကြယ္။ လူစံုလာရင္ မယ္ၿခံဳ ဟာ မယ္ပံုရဲ  ့အားနည္းခ်က္ေတြကို ရယ္စရာလုပ္ၿပီး အျမဲ ႏွိမ့္ခ် ေလွာင္ေျပာင္ေလ့ရွိသတဲ့။ ရိုးသားေအးေဆးသေလာက္ သေဘာေကာင္းတဲ့ မယ္ပံုေလးကေတာ့ အၿမဲသည္းခံခြင့္လႊတ္ၿပီးပဲ ေနရွာတာေပါ့ကြယ္။

ဒီလိုနဲ ့တစ္ေန ့မွာေတာ့ မယ္ၿခံဳ ၊ မယ္ပံုတို ့ပါတဲ့ မိန္းကေလး တစ္သိုက္ဟာ ေတာထဲ ကိုပန္းခူးသြားၾကပါေရာ တဲ့ကြယ္။ မိန္းကေလးေတြဟာ ေတးခ်င္းေလး တညည္းညည္း နဲ ့ပန္းခူးၾကရင္း ေတာနက္ထဲေရာက္သထက္ေရာက္လာ တာေပါ့ကြယ္။ တစ္ေနရာ အေရာက္မွာေတာ့သူတို ့ဟာ အလြန္လွပၿပီး ႀကီးမားလြန္းတဲ့ ပန္းပြင့္ႀကီးတစ္ပြင့္ကို ဆူးၿခံဳ အလည္မွာ ေတြ ့ရသတဲ့။  ဒီအခါ မယ္ျခံဳ က မယ္ပံုကို “မယ္ပံုေရ ပန္းပြင့္ႀကီးက လွလိုက္တာကြယ္။ မင္းငါ့ကို ခူးေပးမယ္ဆိုရင္ေတာါ သိပ္ေပ်ာ္မိမွာပါပဲ။ မင္းကိုလဲ ဘယ္ေတာ့မွ မစေနာက္ေတာ့ပါဘူး” လုိ ့ေျပာသတဲ့။

ရိုးသားတဲ့မယ္ပံုဟာ “ငါႀကိဳးစားၿပီးခူးေပးပါ့မယ္ မယ္ၿခံဳရယ္” လို ့ေျပာၿပီး ဆူးၿခံဳေတြၾကားထဲကို တျဖည္းျဖည္း တိုး၀င္သြားပါေရာတဲ့ကြယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆူးၿခံဳေတြဟာ ထူထပ္လြန္းတာေၾကာင့္ မယ္ပံုဟာ ပန္းပြင့္ႀကီးဆီမေရာက္ပဲ ဆူးၿခံဳခင္းအလည္မွာ ပိတ္မိေနတယ္တဲ့။ ဒါကို ျမင္ေတြ ့ရတဲ့  မယ္ၿခံဳ တို ့တစ္သိုက္ဟာ ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာ  

ၿပီး မယ္ပံုကို ခ်န္ထားရစ္ ခဲ့ကာ ထြက္ခြာသြားၾကပါေရာတဲ့ကြယ္။ မယ္ပံုဟာ ၀မ္းနည္းလြန္းလို ့ ဆူးၿခံဳ အလည္

မွာ ငို ယို ၿပီးသာေနရွာ တယ္တဲ့။ ညခ်မ္းအခ်ိန္ ေရာက္လာတဲ့အခါ ေတာေစာင့္နတ္သားေလးဟာ သူ ့အိမ္ရဲ ့တံခါး၀ရွိရာ ပန္းပြင့္ႀကီးဆီကို ျပန္လာပါေရာတဲ့ကြယ္။ ဒီအခါ ဆူးၿခံဳ အလည္မွာ ငိုယို ေနတဲ့ မယ္ပံုကို ေတြ  ့ 

သြားၿပီး “အလုိ မိန္းကေလး ဘာေၾကာင့္ငိုယို ေနရတာလဲ” လို ့ေမးသတဲ့။ မယ္ပံုကလည္း ပန္းပြင့္ႀကီးကို ခူးဖို ့

ႀကိဳးစားရင္း ၿခံဳထဲက ရုန္းထြက္လို ့မရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပတာေပါ့ကြယ္။ ဒီအခါ ေတာေစာင့္နတ္သားေလးက

“ဒါဟာ ငါ့အိမ္ကို သြားေရာက္ရာ တံခါးမုခ္ေပါက္၀က ပန္းပြင့္ႀကီးျဖစ္တယ္ကြယ့္။ မင္းဒီပန္းပြင့္ႀကီးမ်ိဳးလိုခ်င္

လွ်င္ ငါ့အိမ္မွာ အေျမာက္အမ်ားရွိတယ္ ၊ ငါမင္းကို တစ္ပြင့္ေပးလိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့မင္း ငါ့အိမ္မွာ အလုပ္ေတာ့လုပ္ေပးရလိမ့္မယ္” လို ့ေျပာသတဲ့။ ဒီအခါ မယ္ပံုက “လုပ္ေပးပါ့မယ္” လို ့ေျပာသတဲ့။ မယ္ပံုေျပာ

ၿပီးမၾကာခင္မွာပဲ ဆူးၿခံဳေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းႀကဲသြားၿပီး ဆူးၿခံဳခင္းအလည္မွာ လမ္းေလးတစ္လမ္းေပၚလာပါေရာတဲ့။

ေတာေစာင့္နတ္သားေလးဟာ မီးအိမ္ကို ကိုင္ေျမွာက္လိုက္ၿပီး “ကဲ မယ္ပံု ငါ့ေနာက္က လိုက္ခဲ့ေပေတာ့” လို ့ေျပာၿပိး လမ္းေလးတစ္ေလွ်ာက္ ဦးေဆာင္ သြားပါတယ္တဲ့။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္၀ဲယာမွာ အလြန္လွပ တင့္တယ္လြန္းတဲ့ ဥယ်ာဥ္ႀကီးတစ္ခု ရွိၿပီး ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲမွာလည္း ႀကီးမားလွပတဲ့ ပန္းပြင့္ႀကီးေတြဟာ ေရာင္စံုဖူးပြင့္ေနၾကတယ္တဲ့။ လမ္းေလး အဆံုးမွာေတာါ ေတာေစာင့္နတ္သားေလးရဲ ့အိမ္ကို ေရာက္ပါေရာတဲ့ကြယ္။

အိမ္ေရာက္တဲ့အခါ ေတာေစာင့္နတ္သားေလးက “ကဲ မယ္ပံု ညည္းငါ့အတြက္ ငါခရီးသြားေနတုန္းမွာ ၀တ္ရံုတစ္ထည္ ခ်ဴပ္ေပးရလိမ့္မယ္ ။ လိုအပ္တာေတြကို ေတာအုပ္အစြန္ တဲကေလး ထဲမွာ ေနတဲ့အဖြားကို ေမးပါ” လို ့ေျပာၿပီးကြယ္ေပ်ာက္သြားပါေရာ တဲ့ကြယ္။

ဒီလို နဲ ့မယ္ပံု လည္း ၀တ္ရံုခ်ဴပ္ဖို ့အတြက္ ေတာအုပ္ အစြန္မွာ ရွိတဲ့ အဖြားရဲ ့တဲကေလး ဆီကို ထြက္လာခဲ့တာေပါ့ကြယ္။ လမ္းမွာ ထညက္ခဲႀကီးေတြကို မႏိုင့္တႏိုင္သယ္ ေနၾကတဲ့ ပုေရာဆိတ္တန္းႀကီးကို ေတြ  ့ရတယ္ ။ ပုေရာဆိတ္ ဘုရင္မဟာ မိုးမရြာခင္ ပုေရာဆိတ္က်င္းကို ျပန္ ႏိုင္ဖို ့လုပ္သားပုေရာဆိတ္ေတြကို

ေဆာ္ၾသေန သတဲ့။ ဒါကို ၾကည့္ၿပီး သနားသြားတဲ့မယ္ပံုဟာ ပုေရာဆိတ္ေလးေတြကို ကူညီၿပီး ထညက္ခဲေတြကို ပုေရာဆိတ္က်င္းနားအထိ သယ္ေဆာင္ေပးတယ္တဲ့ကြယ္။ ပုေရာဆိတ္ဘုရင္မဟာ မယ္ပံုကို

ေက်းဇူးတင္တာေၾကာင့္ ေရႊအပ္ေလးတစ္ေခ်ာင္းလက္ေဆာင္ေပးတယ္။ လိုအပ္ရင္သံုးပါလို ့လဲမွာလိုက္တာ

ေပါ့ကြယ္။ ေရွ  ့ဆက္ေလွ်ာက္သြားတဲ့အခါ ေရခမ္းေျခာက္ခါနီး ေရအိုင္ငယ္ထဲမွာ ကူးခတ္ေနတဲ့ ေရႊငါးၾကင္းေလး တစ္ေကာင္ကို ေတြ ့သတဲ့။ မယ္ပံုကလဲေရႊငါးၾကင္းေလးကို ဆယ္ယူၿပီး စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲမွာလႊတ္ေပးလုိက္တယ္။ ေရႊငါးၾကင္းေလးက လိုအပ္ရင္ “ေရႊငါးၾကင္းေလးေရ ကူလွည့္ပါေနာ္ ” လို ့ေျပာၿပီး သူ ့ကိုေခၚလိုက္ပါ သူလာကူညီပါ့မယ္လို ့ ကတိေပးၿပီး စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲမွာ ကူးခတ္သြားပါေရာတဲ့ကြယ္။

ဒီလို နဲ ့ေရွ ့ဆက္သြားရင္း အဖြားရဲ ့တဲဆီကို ေရာက္ရွိသြားပါ ေရာတဲ့။ အဖြားရဲ ့တဲဟာ ေသးေသးကုတ္ကုတ္

ေလးျဖစ္ေပမဲ့ ေႏြးေထြးလွတယ္တဲ့။ အဖြားက မယ္ပံုကို စြပ္ျပဳပ္ တစ္အိုး ႀကိဳေစၿပီး တူတူ စားေသာက္ၾက

သတဲ့။ စြပ္ျပဳပ္ေတြကုန္သြားတဲ့အခါ အိုးေအာက္ေျခမွာ ေရႊခ်ည္လံုး၊ ေငြခ်ည္လံုးေတြ ေတြ ့တာေၾကာင့္ အဖြား

က မယ္ပံုကို ယူလိုက္ဖို ့ေျပာၿပိး တစ္ညလံုး အထည္ယက္ေစသတဲ့ကြယ္။ မနက္လင္းတဲ့အခါ မွာေတာ့ အလြန္လွပ ႏူးညံ့လွတဲ့ ေရႊပိုးထည္ေလးကို ယက္လုပ္ၿပီးစီးသြားတာေပါ့ကြယ္။ အဖြားက ေရႊပိုးထည္ေလးကို မယ္ပံုကို ေပးၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္သတဲ့ကြယ္။

ေတာေစာင့္နတ္သားေလး အိမ္ကို မယ္ပံုျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ေရႊပိုးထည္ေလးကို ၀တ္ရံုအျဖစ္ခ်ဴပ္လုပ္ဖို ့ အပ္ေတြလိုက္ရွာသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ အပ္ေတြအကုန္လံုးဟာ သံေခ်းေတြ တက္ေနတယ္တဲ့ကြယ္။ ဒါနဲ ့မယ္ပံုလည္း

ပုေရာဆိတ္ဘုရင္မ ေပးတဲ့ေရႊအပ္ကေလးကို  ထုတ္ၿပီး ခ်ဴပ္ ရတာေပါ့ကြယ္။ ခ်ဴပ္ၿပီးသြားတဲ့အခါ ၾကယ္သီးတပ္ဖို ့လိုေနျပန္ေရာတဲ့။ မယ္ပံုလည္းႀကံရာမရတာ နဲ ့စမ္းေခ်ာင္းေလး နားကိုသြားၿပီး “ေရႊငါးၾကင္း

ေလးေရ ကူလွည့္ပါေနာ္” လို ့ေျပာၿပီး ေရႊငါးၾကင္းေလးကို အကူအညီေတာင္းသတဲ့။ ဒီအခါ ေရႊငါးၾကင္းေလးေပၚလာၿပီး ကႏုကမာ ၾကယ္သီးေလးေတြ ေရေအာက္ကေန ကိုက္ခ်ီယူလာၿပီး မယ္ပံုကို ေပးသတဲ့။ ၾကယ္သီးေလးေတြ တပ္ၿပီးသြားခ်ိန္မွာေတာ့ ေတာေစာင့္နတ္သားေလးအတြက္ ၀တ္ရံုလွလွေလး ခ်ဴပ္လို ့ၿပီးသြားတာေပါ့ကြယ္။­

ေတာေစာင့္နတ္သားေလးျပန္ေရာက္ လာတဲ့အခါ မယ္ပံုခ်ဴပ္လုပ္ထားတဲ့ ၀တ္ရံုေလးကို အလြန္သေဘာက် ႏွစ္သက္တာေၾကာင့္ ရတနာေတြကို ၀တ္ရံုခ်ဴပ္ခ အျဖစ္ေပးသတဲ့။ ထို ့ေနာက္ဥယ်ာဥ္ ႀကီးထဲေခၚသြားၿပီး ႀကိဳက္ရာ ပန္းပြင့္ႀကီးတစ္ပြင့္ကို ခူးေစသတဲ့ကြယ္။ ဒါေပမဲ့ မယ္ပံုကေတာ့ အေတာ္အသင့္လွပတဲ့ ပန္းပြင့္ႀကီး တစ္ပြင့္ကိုသာခူးယူၿပီး ရြာကို ျပန္ခဲ့တယ္တဲ့ကြယ္။ ရြာကိုျပန္ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေတာေစာင့္နတ္သားေလး ေပးလိုက္တဲ့ ရတနာေတြကို ထုခြဲေရာင္းခ်ၿပိး ခ်မ္းသာ သြားပါေရာတဲ့ကြယ္။ ပန္းပြင့္ႀကီးရဲ ့အစြမ္းေၾကာင့္ လည္း

တေန ့တျခား လွပလာ ၿပီး က်က္သေရေတြ တိုးလာတယ္တဲ့ကြယ္။

မယ္ပံုရဲ ့သတင္းကို ၾကားရတဲ့ မယ္ၿခံဳဟာ မယ္ပံုလိုပဲ ေတာေစာင့္နတ္သားေလးကို ေတြ ့ႏိုင္ဖို ့ ေတာနက္ထဲ

ကို သြားေရာက္ၿပီး ဆူးၿခံဳေတြၾကားမွာ ရပ္ေစာင့္ေနသတဲ့ကြယ္။ ေတာေစာင့္နတ္သားေလးနဲ ့ေတြ ့တဲ့အခါ အလုပ္ေပးဖို ့ေတာင္းဆိုသတဲ့။ ေတာေစာင့္နတ္သားေလးကလည္း မယ္ပံုတုန္းကလိုပဲ ၀တ္ရံုတစ္ထည္ မယ္ၿခံဳ

ကိုခ်ဴပ္ခိုင္းသတဲ့။ မယ္ပံုတုန္းကလိုပဲ မယ္ၿခံဳ ဟာ အဖြားရွိရာ တဲဆီကို သြားၿပီး အကူအညီေတာင္းရတာေပါ့

ကြယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ တကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့ မယ္ၿခံဳဟာ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ပုေရာဆိတ္ေတြကို မကူညီပဲေက်ာ္ခြသြားသတဲ့။ ေရႊငါးၾကင္းေလးကိုလည္း ေရခမ္းလုဆဲဆဲျဖစ္ေနတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲကေန မကယ္ခဲ့ဖူးတဲ့ကြယ္။ အဖြားဆီေရာက္သြားတဲ့အခါ မွာလည္း အဖြားက စြပ္ျပဳပ္ ျပဳပ္ဖို ့ေျပာေသာ္လည္း အပ်င္း

ႀကီးၿပီး ငုတ္တုတ္သာ ထိုင္လို ့ေနသတဲ့။ မနက္လင္းတဲ့အခါမွာေတာ့ အဖြားဟာ မယ္ၿခံဳ ကိုပိတ္ၾကမ္းအုပ္ တစ္အုပ္ေပးၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္သတဲ့ကြယ္။

၀တ္ရံုခ်ဴပ္ဖို ့အတြက္ သံေခ်းတက္ေနတဲ့ အပ္ေတြပဲ ရွိတဲ့မယ္ၿခံဳဟာ ရွိရာ အပ္ေတြနဲ ့ အတင္းခ်ဴပ္ သတဲ့။ ခ်ဴပ္ၿပီးတဲ့အခါ မွာလည္း တပ္စရာ ၾကယ္သီး မရွိတာေၾကာင့္ၾကယ္သီးေပါက္လည္း မပါဖူးတဲ့ကြယ္။ ေတာေစာင့္နတ္သားေလး ျပန္လာတဲ့အခါ မယ္ၿခံဳရဲ  ့၀တ္ရံုကို ၾကည့္ၿပီးအလြန္စိတ္ပ်က္သြားပါေရာတဲ့။ ဒါေပမဲ့

ကတိ အတိုင္းဥယ်ာဥ္ႀကီးဆီကို ေခၚသြားၿပီး ပန္းပြင့္ႀကီးတစ္ပြင့္ ကို ခူးေစသတဲ့ ။ ေလာဘႀကီးလွတဲ့ မယ္ၿခံဳဟာ သူ ့အလွ နဲ ့ ထိုက္တန္ေစဖို ့အတြက္လို့ ရႊတ္ဆိုၿပီး အလွဆံုး၊ အႀကီးဆံုး ပန္းပြင့္ႀကီးကိုမွေရြးခူးၿပီး ရြာကို ျပန္ခဲ့တယ္တဲ့ကြယ္။

ရြာကိုျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ပန္းပြင့္ႀကီးကို ဧည့္ခန္းမွာထားၿပီး ေန ့တိုင္းေစာင့္ၾကည့္သတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ပန္းပြင့္ႀကီးဟာ

ဘာမွ မထူးျခားပဲ တစ္ေန ့တစ္ျခား ညိွဴးႏြမ္းၿပီးသာလာသတဲ့။ ေမွ်ာ္လင့္သလို မျဖစ္လာတဲ့အတြက္ မယ္ၿခံဳဟာ

လည္း တစ္ေန ့တစ္ျခား စိတ္ေတြဆင္းရဲ ၿပီး တျဖည္းျဖည္း အိုစာကာ အလွေတြေမွးမွိန္လာသတဲ့။ ေနာက္ဆံုးသည္းမခံႏိုင္ေတာ့တဲ့မယ္ၿခံဳဟာ ပန္းပြင့္ႀကီးကို တစ္စစီ ဆုတ္ၿဖဲၿပီး ေျခြမြ ပစ္လိုက္ပါေရာတဲ့ကြယ္။

ပန္းပြင့္ႀကီးပ်က္စီး သြားတာ နဲ ့တစ္ၿပိဳင္နက္ထဲမွာပဲ မယ္ၿခံဳ ဟာလည္း ရုပ္ဆိုးဆိုး အဖြားႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္သြားပါေရာတဲ့ကြယ္။ အဒိေနာက္သူဟာ အိမ္ထဲကအိမ္ျပင္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မထြက္ေတာ့ပဲ အိမ္ထဲမွာပဲ အျမဲေနသြားေတာ့သတဲ့ကြယ္။

ကဲ ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲကြယ္ သားတို ့သမီးတို ့လည္း မယ္ၿခံဳလို သူမ်ားအားနည္းခ်က္ကို ေလွာင္ေျပာင္ႏွိမ့္ခ် တဲ့စိတ္ ၊ တကိုယ္ေကာင္းဆန္စြာ သူမ်ားအခက္အခဲ ရွိရင္ ေက်ာ္လႊားသြားတဲ့စိတ္ ၊ မစဥ္းစားမဆင္ျခင္ဘဲ ေလာဘ ႀကီးတဲ့စိတ္ ေတြကို ေရွာင္ၾကဥ္လို ့ မယ္ပံုေလးလို ပဲ စဥ္းစားဆင္ျခင္ၿပီး သည္းခံခြင့္လႊတ္တတ္တဲ့စိတ္၊ အခက္အခဲေတြေနတဲ့သူေတြကိုကူညီတတ္တဲ့စိတ္ ၊ အခြင့္အေရးရ ေသာ္လည္း အလိုေလာဘ မႀကီးပဲ တန္ရာ သင့္ရာ ကိုပဲ ေရြးခ်ယ္တတ္တဲ့ စိတ္ေတြ ေမြးၾကရမယ္ေနာ္….

ဇူးထိုက္ 

https://web.facebook.com/BurmeseBedTimeStories/