ဟိုးေရွးေရွးတုန္းကေပါ့။ အင္မတန္ ခြန္အားဗလနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ သစ္ခုတ္သမား တစ္ေယာက္ရွိတယ္တဲ့။ သူက သစ္ကုန္သည္တစ္ေယာက္ဆီမွာ အလုပ္ေတာင္းတဲ့အခါ သစ္ကုန္သည္က သူ႔ကို လိုလိုလားလားနဲ႔ လက္ခံၿပီး လုပ္အားခလည္း ေကာင္းေကာင္းေပးတယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ သစ္ခုတ္သမားကလည္း အရမ္းေက်နပ္ၿပီး ငါအေကာင္းဆံုး လုပ္ေပးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သတဲ့။
အလုပ္ရွင္ သစ္ကုန္သည္ သူေဌးက သစ္ခုတ္သမားကို ပုဆိန္တစ္ခု ေပးၿပီး သစ္ခုတ္ရမဲ့ ေနရာကိုလည္း ျပတယ္တဲ့။
ပထမေန႔မွာ သစ္ခုတ္သမားဟာ သစ္ပင္ ၁၈ပင္ ခုတ္ႏိုင္တယ္တဲ့။
သူေဌးက "ဂုဏ္ယူပါတယ္ကြာ။ ဒီအတိုင္း ဆက္ႀကိဳးစား။" လို႔ ေျပာတယ္တဲ့။
သူ႔အလုပ္ကို ခ်ီးက်ဴးတာခံရေတာ့ သစ္ခုတ္သမားလည္း ေပ်ာ္တာေပါ့ေနာ္။ အဲဒါနဲ႔ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ အလုပ္ကို ပိုၿပီး ႀကိဳးစားလုပ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ဒုတိယေန႔မွာ သစ္ပင္ ၁၅ပင္ပဲ ခုတ္ႏိုင္တယ္တဲ့။
တတိယေန႔မွ အရင္ထက္ေတာင္ ပိုၿပီး ႀကိဳးၾကိဳးစားစားနဲ႔ ခုတ္ျပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ၁၀ပင္ပဲ ခုတ္ႏိုင္သတဲ့ေလ။
အဲလိုနဲ႔ တေန႔ၿပီးတေန႔ သူခုတ္တဲ့ အပင္အေရအတြက္ဟာ နည္းနည္းလာတယ္။ သစ္ခုတ္သမားက ေတြးမိတယ္။ "ငါ့ခြန္အားေတြ နည္းလာတာပဲ ျဖစ္ရမယ္" လို႔ေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ သူေဌးဆီသြားၿပီး ေတာင္းပန္တယ္။ သူအလုပ္ႀကိဳးစားပါရက္နဲ႔ ဘာလို႔ ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲဆိုတာ သူနားမလည္ႏိုင္ေၾကာင္းလည္း ေျပာျပတယ္။
သူေဌးက ေမးတယ္။ "မင္းပုဆိန္ကို ဘယ္အခ်ိန္က ေနာက္ဆံုး ေသြးခဲ့တာလဲ" တဲ့။
"ပုဆိန္ေသြးဖုိ႔ ... ဟုတ္လား .. ကၽြန္ေတာ့မွာ ပုဆိန္ေသြးဖို႔ အခ်ိန္ေတာင္ မရပါဘူးဗ်ာ။ သစ္ခုတ္ေနရတာနဲ႔ပဲ အလုပ္က အရမ္းမ်ားေနတာ....."
စာဖတ္သူပရိတ္မ်ား ဒီပံုျပင္ေလး ကို ဖတ္ျပီး အေတြးရသ တစ္ခုခုရေစမယ္လိုကေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
၃၀.၀၈.၁၁
မူရင္း - Stephen Covey ၏ Busy
Credit >>> https://www.facebook.com/note.php?note_id=244479585593152
0 comments:
Post a Comment