မတ္ေစာက္တဲ႔ ေက်ာက္ေတာင္ေပၚမွာ ေတာင္ဆိတ္ေတြေနာက္ကို အမဲလိုက္မုဆိုးေတြ လိုက္ၾကရင္းနဲ႔ ေခ်ာက္ကမ္းပါး တစ္ခုရဲ႕ထိပ္မွာ ေတာင္ဆိတ္အုပ္ႀကီး ေျပးေပါက္မရိွေတာ့ပဲ ၊ ပိတ္မိသြားတယ္။ သူတို႔ ခုန္ကူး ႏိုင္တာထက္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးက ပိုက်ယ္ေနတယ္။ေအာက္မွာကလဲ ေရစီး သန္တဲ႔ ေခ်ာင္းနက္ႀကီး။ ေတာင္ဆိတ္ေတြက အလြန္ဆုံးမွ ေျခာက္မီတာေလာက္ပဲ ခုန္ႏိုင္တာ။ ေခ်ာက္ကမ္းပါးက တစ္ဆယ္ မီတာေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ က်ယ္ေနတယ္။ မုဆိုးေတြက ေတာင္ဆိတ္အုပ္ႀကီး ဘယ္လိုမွ ေျပးမလြတ္ေတာ့ဘူး။ လြယ္လြယ္နဲ႔ အကုန္ဖမ္းမိၿပီလို႔ တြက္ၾကတယ္။ သူတို႕ဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေတာင္ဆိတ္အုပ္ဆီ တိုးသြားၾကရင္း ေတာင္ဆိတ္ေတြ ဘာလုပ္မလဲ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူတို႕ၾကည့္ေနတုံးမွာ ေတာင္ဆိတ္တစ္ေကာင္က အရဲစြန္႔ၿပီး လႊားကနဲ ခုန္ကူးလိုက္တယ္။ အလွမ္းက်ယ္လြန္းလို႔ တစ္ဖက္ကမ္းဆီ မေရာက္ပဲ ေခ်ာက္ကမ္းပါးနက္ထဲ ျပဳတ္က် သြားၿပီး၊ ေရစီးထဲေမ်ာပါသြားတယ္။ ေနာက္ထပ္တစ္ေကာင္မွ ထပ္မခုန္ရဲေတာ့ဘူး ။ ေၾကာက္လန္႔ တုန္လႈပ္ေနၾကတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မယုံႏိုင္စရာ ျမင္ကြင္းကို မုဆိုးေတြ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ေတာင္ဆိတ္ေခါင္းေဆာင္ဟာ ေၾကာက္္လန္႔တၾကားျဖစ္ေနတဲ႔ သူ႕အုပ္စုကို အသံက်ယ္က်ယ္ နဲ႔ အခ်က္ေပးလိုက္တယ္။ သူ႔အသံၾကားေတာ့ တုန္လႈပ္ေနတဲ႔ ေတာင္ဆိတ္ေတြ ၿငိမ္သြားၾကၿပီး အုပ္စု ႏွစ္ခုခြဲလိုက္ၾကတယ္။ တစ္အုပ္စုက အသက္ႀကီးရင့္ေနတဲ႔ ေတာင္ဆိတ္အိုေတြ၊ေနာက္တစ္အုပ္စုက ေတာင္ဆိတ္ငယ္ေတြ ေတာင္ဆိတ္ပ်ိဳေလးေတြ၊ မုဆိုးေတြကလဲ သူတို႔ ဘာဆက္ လုပ္ၾကမလဲလို႔ စိတ္၀င္တစား ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္။
